Obradujący po upadku Napoleona kongres w Wiedniu w 1815 roku zdecydował o utworzeniu Królestwa Polskiego. Przez osobę władcy, zostało ono związane unią personalną z Rosją. Car i król w jednej osobie – Aleksander I – zagwarantował Królestwu osobną konstytucję, odrębny rząd, Sejm, wojsko oraz skarb. Car bardzo szybko zaczął łamać swobody przyznane narodowi polskiemu. Nie zamierzał ich przestrzegać również jego młodszy brat i następca, koronowany na króla Polski w 1828 roku Mikołaj I. Doprowadziło to do wybuchu powstania 29 listopada 1830 roku. Ponieważ inicjatywa powstania wyszła z kręgu podchorążych wojsk Królestwa Polskiego i nie była przygotowana politycznie, władzę w pierwszym jego okresie utrzymali ludzie związani z dotychczasowym ustrojem, niewidzący szans powodzenia w starciu z Rosją i w związku z tym starający się o rozwiązanie konfliktu poprzez negocjacje do negocjacji z Mikołajem I i wygaszenia powstania.
Posłowie, ulegając radykalnym patriotycznym nastrojom warszawskiej ulicy, 25 stycznia 1831 roku, podjęli jednomyślną uchwałę o pozbawieniu Mikołaja I polskiego tronu, co było równoznaczne z zerwaniem unii personalnej, deklaracją niepodległości Królestwa i kontynuacją wojny z zaborcą. W ten sposób również zniweczono wszelkie próby porozumienia się z Rosją podejmowane przez tymczasowe władze powstania w grudniu 1830 roku.
Po upadku powstania akt detronizacji został wywieziony do Francji i ukryty przed Rosjanami starającymi się go przechwycić i zniszczyć.
