Ibrahim ibn Jakub był żydowskim podróżnikiem i kupcem z Tortosy, miasta w północno-wschodniej Hiszpanii, wówczas wchodzącego w skład kalifatu Kordoby. Domyślano się, że mógł mieć udział w handlu niewolnikami. Odwiedził wiele europejskich krajów, spisując, prócz rzeczy przydatnych dla wypełniania kupieckich obowiązków (drogi handlowe, cena i jakość towarów), informacje o stosunkach religijnych, ludności, zwyczajach rodzinnych, chorobach i lecznictwie czy zaobserwowanych osobliwościach, dając wyraz swoim szerokim horyzontom.
W roku 965 lub 966 przebywał w Magdeburgu na dworze świeżo koronowanego na cesarza rzymskiego króla Niemiec Ottona I, z którym rozmawiał, co może świadczyć o poselskim charakterze jego wizyty. Prawdopodobnie też z tamtejszych kręgów dworskich zaczerpnął informacje o istnieniu nieznanego mu wcześniej władztwa, „kraju Meska”. Treść zapiski nie wskazuje, by miał je odwiedzić osobiście. Zdobyte przez siebie informacje zapisał w relacji, dziś niezachowanej w całości, a znanej nam dzięki wykorzystaniu jej przez arabskich kompilatorów: kronikarza al-Bekriego w XI wieku (w pracy pod tytułem Księga szlaków i królestw) oraz kosmografa Kazwiniego z Damaszku w XIII wieku (Księga pomników krajów).
Od czasu edycji z 1878 przygotowanej przez W. Rosena i A. Kunika tekst relacji Ibrahima ibn Jakuba jest chętnie wykorzystywany jako źródło zawierające opis funkcjonowania i organizacji państwa Mieszka I, w tym cenne informacje o wojskowości w monarchii wczesnopiastowskiej. To właśnie skuteczne i sprawnie zarządzane oddziały wojskowe, których liczebność szacuje aż na 3000 mężów, decydują o sile państwa, najrozleglejszego – w relacji Ibrahima – spośród krajów słowiańskich.
