W czerwcu 1999 roku Jan Paweł II przedostatni raz odwiedził swoją Ojczyznę. Podczas pielgrzymki papież udał się do 21 miejscowości. Ojciec Święty przybył do kraju, który po trudnym okresie transformacji na początku lat 90. zaczynał odczuwać poprawę sytuacji gospodarczej i posiadał dość stabilny system demokratyczny. Polska rok wcześniej przystąpiła do NATO, a od dwóch lat toczyły się negocjacje dotyczące przystąpienia do Unii Europejskiej. U władzy była wówczas bliska Głowie Kościoła postsolidarnościowa, centroprawicowa koalicja Akcji Wyborczej Solidarność i Unii Wolności. Obserwatorzy odnosili wrażenie, że zmagający się z problemami zdrowotnymi Jan Paweł II zamyka i podsumowuje swoje zaangażowanie zarówno w działalność ewangelizacyjną jak i polityczną wobec Ojczyzny, żegna się z Polakami dając im poczucie zakończenia trudnego etapu historii i spełnienia marzeń, które kierowały polskimi dążeniami do niepodległości i wolności.
Wystąpienie w Sejmie miało podniosły, niemal triumfalny charakter. Jan Paweł II w przemówieniu podsumował trudną polską drogę od upadku Rzeczypospolitej w XVIII wieku do III RP, zwracając uwagę na wielką rolę Solidarności w odzyskaniu wolności. „Wszyscy zdajemy sobie sprawę z tego, że to dzisiejsze spotkanie w Parlamencie byłoby niemożliwe bez zdecydowanego sprzeciwu polskich robotników na Wybrzeżu w pamiętnym Sierpniu 1980 roku. Nie byłoby możliwe bez «Solidarności», która wybrała drogę pokojowej walki o prawa człowieka i całego narodu.”
Papież pozostawił również rady i przestrogi na przyszłość: „Dzieląc radość z pozytywnych przemian dokonujących się w Polsce na naszych oczach, winniśmy sobie również uświadomić, że w wolnym społeczeństwie muszą istnieć wartości zabezpieczające najwyższe dobro całego człowieka. Wszelkie przemiany ekonomiczne mają służyć kształtowaniu świata bardziej ludzkiego i sprawiedliwego. Chciałbym życzyć polskim politykom i wszystkim osobom zaangażowanym w życiu publicznym, by nie szczędzili sił w budowaniu takiego państwa, które otacza szczególną troską rodzinę, życie ludzkie, wychowanie młodego pokolenia, respektuje prawo do pracy, widzi istotne sprawy całego narodu i jest wrażliwe na potrzeby konkretnego człowieka, szczególnie ubogiego i słabego.”
Wystąpienie Jana Pawła II było przyjęte burzliwymi oklaskami niemalże przez wszystkich zgromadzonych, od prawicy po przedstawicieli postkomunistycznej lewicy. Wizyta w parlamencie stała się największą po 1989 roku manifestacją radości z odzyskanej niepodległości i momentem triumfu Ojca Świętego, jako duchowego i politycznego przywódcy narodu. Przytoczenie przez niego po zakończonym przemówieniu zawołania z okresu uchwalenia Konstytucji 3 maja „Vivat Król, Vivat naród, vivat wszystkie stany”, było żartobliwym zwerbalizowaniem przywódczej roli jaką Karol Wojtyła pełnił w życiu narodu polskiego od momentu konklawe w 1978 roku, w którym został wybrany głową Kościoła Katolickiego.
_original.jpg)
