„Długi telegram” ambasadora amerykańskiego w Moskwie George’a Kennana, wysłany 22 lutego 1946 roku, zwiastował reorientację wojennych sojuszy. Pozycja Związku Sowieckiego jako głównego wroga była w tym układzie jasna i zrozumiała, Amerykanie mieli jednak problem, jak traktować jego państwa satelickie. Przyjęcie komunizmu nie było decyzją samych zainteresowanych, nikt jednak nie chciał wybuchu nowego konfliktu zbrojnego. Rozpoczęła się nowa wojna, „zimna”, w której postawa społeczeństw państw bloku wschodniego miała grać ważną rolę. By jednak tak się stało, Zachód musiał przebić się przez blokadę informacyjną, jaką władze komunistyczne odgrodziły swych obywateli od świata. W tym celu w 1949 roku powołano Radio Wolna Europa, zaś w 1951 powstała w jego ramach Sekcja Polska, której dyrektorem został Jan Nowak-Jeziorański
Koncept nie był nowy, analogiczną rolę podczas II wojny światowej pełniła BBC. W jej redakcji polskiej uczył się rzemiosła sam Jeziorański, co przy wyborze dyrektora nowej sekcji RWE dało mu przewagę nad konkurentami. 3 maja 1952 roku wygłosił on radiowe przemówienie, inaugurujące nadawanie Sekcji Polskiej. Przez kolejne 37 lat była ona najchętniej słuchaną i najbardziej zagłuszaną rozgłośnią w Polsce, zaś swoją działalność zakończyła już po tym, jak kraj stał się wolny, w 1994 roku. Była jednym z kluczowych ośrodków emigracyjnego życia kulturalnego i wiernie realizowała cele, jakie w swym przemówieniu wyłożył Nowak-Jeziorański.
Dyrektor Sekcji Polskiej wiedział, że nowa pozycja postawiła go na pierwszej linii walki. Za punkt honoru postawił sobie dostarczanie rodakom obiektywnych wiadomości ze świata, zapewnienie nieskrępowanego przez cenzurę dostępu do kultury oraz informacji z Polski, które dostarczali mu krajowi współpracownicy. Radio Wolna Europa wraz z siostrzanym Radiem Swoboda okazało się jednym z ważniejszych narzędzi, które w ostatecznym rozrachunku przyczyniły się do zniszczenia „żelaznej kurtyny”.
