Towarzystwo Demokratyczne Polskie, które wydało manifest z Poitiers, była jedną z najważniejszych organizacji politycznych emigracji polskiej. W większości tworzyli je byli powstańcy listopadowi, którzy wyjechali z kraju uciekając przed represjami po upadku powstania w 1831 r.
TDP było ugrupowaniem radykalnie demokratycznym i republikańskim. Jego program zakładał wywalczenie niepodległości poprzez wywołanie kolejnego powstania na ziemiach polskich. Główną siłę mieli w nim stanowić chłopi, poderwani do walki hasłami radykalnych reform społecznych, w tym przede wszystkim uwłaszczenia ich na uprawianej przez nich ziemi. Wstępem do powstania miało być uświadomienie chłopów za pomocą idei rewolucyjnych, czego dokonać mieli emisariusze TDP udający się do kraju. Jednocześnie, to w szlachcie TDP upatrywało winowajcę upadku dotychczasowych powstań. Niechęć tej warstwy społecznej do przeprowadzenia reform i osłabienia własnej pozycji powodowała, w opinii demokratów, że chłopstwo nie czuło się związane ze sprawą polską. Powstańcy pozostawali przez to zawsze mniejszością, niezdolną do wystawienia armii wystarczającej do pokonania państw zaborczych.
Manifest z Poitiers, ogłoszony w grudniu 1836 r., stanowi wyraz powyższych idei. Warto zauważyć, że w myśl idei liberalnych i demokratycznych, jak również historycznych Joachima Lelewela – jednego z najwybitniejszych członków TDP – manifest uznaje naturalną i przyrodzoną wolność i równość wszystkich ludzi. Podkreśla on nieodzowność równości wszystkich ludzi w przyszłej Rzeczypospolitej, a jednocześnie przyrodzoność demokratycznych rządów, których pozbawił ludzi feudalizm.
W skład TDP weszło wielu wybitnych emigrantów, którzy dążyli do wywołania na ziemiach polskich kolejnego powstania. Dość powiedzieć, że spośród trzech członków Rządu Narodowego, który ukonstytuował się w 1846 roku w ramach powstania krakowskiego, wszyscy mieli związki z TDP i organizowaną przez nie konspiracją.
