Początki państwa polskiego w połowie X wieku wiążą się z przyjęciem chrześcijaństwa przez księcia Mieszka I. Dokonało się to za pośrednictwem Czech. Mieszko najpierw poślubił Dobrawę (Dąbrówkę), córkę księcia czeskiego Bolesława I Srogiego – co datuje się na rok 965. Rok później książę i jego otoczenie przyjęli chrzest, zapoczątkowując tym samym chrystianizację państwa polskiego. Małżeństwo z Dąbrówką oraz chrzest władcy, a co za tym idzie ustanowienie chrześcijaństwa jako religii panującej, były wydarzeniami fundamentalnymi dla dalszego rozwoju państwa, wprowadzając je w krąg chrześcijańskich monarchii europejskich.
Wydarzenia te stały się obiektem wzmianek we współczesnych rocznikach i późniejszych kronikach. Okoliczności chrztu Mieszka opisuje tworzący na dworze Bolesława Krzywoustego kronikarz Anonim, zwany Gallem. Nie znamy jego imienia, ani kraju pochodzenia. Przyjmuje się, że pochodził z południa Francji, choć nowsze badania wskazują, że jego ojczyzną mogły być północne Włochy. Był zapewne mnichem benedyktyńskim. Jego łacińska Kronika polska, napisana około 1113 roku (na tej dacie urywa się narracja dzieła), opisała dzieje Polski od mitycznych początków po współczesność kronikarza. Zamysłem autora było opisanie czynów książąt polskich poprzedników Bolesława Krzywoustego i jego samego. Było to bez wątpienia dzieło pisane z intencją chwalenia panującego i jego rodu, uzasadniające jego prawa do tronu polskiego. Kronika Galla jest pierwszym tak obszernym dziełem napisanym w Polsce i traktującym o jej dziejach, dlatego mimo łacińskiego języka i obcego pochodzenia autora uchodzi za pierwszy utwór polskiej literatury narodowej. Wciąż stanowi niezastąpione źródło wiedzy o czasach wczesnopiastowskich.
