do 1370

1371 – 1572

1918-1939

PRL

1944-1989

Współczesna Polska

od 1989

Od 1385 roku Polska i Wielkie Księstwo Litewskie były odrębnymi państwami, połączonymi osobą jednego władcy. Początkowo pogłębieniu unii przychylna była tylko strona polska, z czasem dołączyła do niej także szlachta litewska, zainteresowana uzyskaniem podobnych praw politycznych. Do ściślejszego związku obu państw dążył król Zygmunt August, obawiając się, że po jego bezpotomnej śmierci Litwa i Polska wybiorą sobie osobnych władców. Niechętni unii byli litewscy magnaci, jednak długotrwała wojna z państwem moskiewskim zmusiła ich do szukania wsparcia w Koronie.

Od stycznia 1569 roku w Lublinie obradowały równolegle Sejmy polski i litewski, prowadząc negocjacje w sprawie zawarcia unii. Obrady przebiegały w atmosferze sporu. Ostatecznie jednak 1 lipca 1569 roku podpisano w Lublinie akt unii realnej między Koroną a Wielkim Księstwem Litewskim.

Akt unii mówił o połączeniu dwóch suwerennych państw – Polski i Litwy – w jeden organizm zwany Rzecząpospolitą Obojga Narodów z jednym władcą wybieranym wspólnie przez oba narody w wolnej elekcji, ze wspólnym Sejmem i wspólną polityką zagraniczną. Zachowano odrębne urzędy centralne, języki urzędowe, wojsko, skarb i sądownictwo. Wprowadzono jednakową monetę, ale bitą osobno w każdym państwie.

Dokument w zbiorach Archiwum Głównego Akt Dawnych

Treść dokumentu

jPaginate.js - Demo