do 1370

1371 – 1572

1918-1939

PRL

1944-1989

Współczesna Polska

od 1989

1264

Przywilej Generalny dla Żydów w Wielkopolsce – Statut Kaliski

Kontekst historyczny

Wydany przez księcia wielkopolskiego Bolesława Pobożnego w 1264 roku przywilej generalny dla Żydów, tzw. „Statut kaliski”, wzorował się na wcześniej wydanych prawach, jakie Żydzi otrzymali w Czechach, Austrii i na Węgrzech. Składał się z 36 artykułów i regulował sprawy sądownictwa nad ludnością żydowską, zasady działalności kredytowej i handlowej Żydów oraz ich stosunki z chrześcijanami. Porządkował podstawowe problemy gospodarcze, organizacyjne i kulturowo-religijne wszystkich gmin żydowskich w Wielkopolsce. Początkowo statut obowiązywał tylko w Wielkopolsce, król Kazimierz Wielki potwierdził przywilej kaliski i rozszerzył na wszystkich Żydów w Królestwie Polskim. Statut był aktem, który odegrał ważną rolę jako zachęta do migracji Żydów do Polski. W konsekwencji Polska a potem państwo polsko –litewskiego stało się w epoce wczesnonowożytnej największym co do liczebności ośrodkiem diaspory żydowskiej w świecie, zapewniającym wyjątkowo korzystne warunki życia i praktykowania religii i obyczajów żydowskich.

Dokument w zbiorach Miejskiej Biblioteki Publicznej im. J. Słowackiego w Tarnowie

Treść dokumentu

jPaginate.js - Demo